ewan ko ba kung bakit nandito na naman ako, kinakausap at chinuchurva kayo about nothingness. siguro dahil gusto ko lang kumbinsihin ang sarili ko na hindi magtatapos sa entry 1 of 1 ang blog na ito OR wala lang talaga ako magawa habang hinihintay ang feb 11 (first duty day. i'm sure nagngingitngit ngayon ang mga duty-ful dahil ako ay duty-free).
anyway, gusto ko lang ikwento ang mga naganap sa aking buhay from tuesday hanggang kahapon. hehe.. hindi ko naman ikukwento lahat at baka ma-bore lang kayo. so here it goes.
tuesday. Wooooohhh.... o di ba?! umaga pa lang, sinalubong na ako ng x-kilometer long na traffic sa quezon blvd. (eto ang kalsada papuntang taft na dumadaan sa quiapo). kung nandun lang kayo (di ba coy?). ang daming taong naka-color maroon! o di ba?! fighting maroons to! karamihan sa kanila (if not all) ay nakayapak at nilalakad ang kahabaan ng madumi at magaspang na aspalto. gusto ko na sila actually murahin for causing delay. 8 am ang pasok ko at 7:55 na nung mga oras na iyon. yun nga lang, on the verge of cursing, naalala ko na exam ko pala bukas sa pharma. ay shet! hindi pwede to...
baka karmahin ako at biglang maisipan ng nazareno at gawing kalbaryo ang exam bukas.
ayun. nakarating din ako ng up. technically late dahil 8:20 na nun pero dahil wala pa si mam pagsibigan, i'm early (silent r parang robidillo phonetics).
kinahapunan, inisip ko talaga kung maga-attend pa ako ng nat sci. conflict ba yun? syempre hindi na nuh! hindi ako nag-attend so that i can prepare for tomorrow's exam. pero sinabi ko kay mam koh (nat sci prof namin) na nagpunta ako ng quiapo at nakihila ng lubid ng nazareno.
sobrang clueless ni mam. parang wala syang alam na nagprusisyon nga nung tuesday (na-lost siguro siya sa epicycle-deferent ng jupiter).
***
wednesday. woohoo! n5 exam na... eto ang dahilan kung bakit nasira ko ang resolution ko for this sem. sabi ko pa naman, hindi na ako maga-absent sa kahit anung subject dahil may kailangan akong gawin para sa isa pang subject. medyo na-depress ako. (SAD) pero yun nga hindi ko naman pwedeng i-equate ang chuvang nat sci sa 70% passing rate ng n5. pagdating ko sa tambayan, nakita ko si ate roma. nalugmok ang bruha! two hours lang daw ang tulog nya at pagod pa siya from NAIA (c.i. nya nga pala si mam maglaya). review kami... review... review...
3:30 na! time to parteee (sarcastic)! PERO, nang makita ko ang exam... hmm, looks family!
kaso yun nga, nagbabantay/nagpapatrol si sosio. baka mamaya maakusahan ako ng kung anong extra-curricular activities ang ginagawa ko. speaking of her, ang praning nya! kung nandun pa kayo nung mga latter part ng exam, sobrang maya't maya ang parinig nya as if may nahuli talaga syang nandadaya sa exam. "you will face appropriate sanctions eklavoo... hindi tama ang ginagawa nyo chenelyn..."
balik tayo sa family exam. kung napag-aralan nyong mabuti ang "REVIEWER" masasambit nyo ang mga salitang.... ah basta alam nyo na yun. baka mamaya maging ebidensya pa ang blog article na ito kung ilalantad ko ang lahat, da bah?
habang sinusulat ko ang blog na ito, bigla kong naisip ang inner-MARK ko. kung nakapanood na kayo ng kahit anong safeguard commercial (hindi naman nagbabago ang concept nitong ad na to), may biglang lumilitaw na "konsensya" tapos sasabihin nya: ang kailangan ng pamilya mo superior skin germ protection... ayun, sabi ni inner-MARK (may schizo talaga ako), baka mamaya sa kakasabi kong family ang exam mabokya pala ako. ahehehe... wag naman sana.
thursday. nanood kami nina sam at kat ng rob-b-hood. naka-dub lang ang movie na ito from its original mandarin version. kung kayo ay naghahanap ng action at comedy (dahil isa nga itong jackie chan movie), ito ang dapat nyong panoorin. may mushy part din dito, katulad ng naranasang separation anxiety ng baby kina thongs (jackie chan. thongs? parang yung underwear) at octopus (yung sidekick nya). anyway, pampamilya ang pelikulang ito except for words like s*hit and a**hole na madalas na ginagamit bilang pronoun sa mga anonymous characters ng pelikula at sentence-enhancer (this term was coined by sponegbob squarepants).
surprisingly, mahaba pa rin ang pila sa enteng kabisote 3 at kasal, kasali, kasalo. ay! eto ang chika (source: TVP world), as of jan 6 (ang opisyal na pagtatapos ng mmff), naungusan na ng kkk ang ek sa box office returns! o di ba! kung nagkataon ay iba ang naging resulta ng awards night. sabi sa balita, 150+ million ang kinita ng movie nina juday at ryan habang 130+ million naman ang sa ikatlong installment ng enteng.
friday. guess what kung ano ang lunch ko? dalawang mangkok ng jollibee creamy macaroni soup at isang baso ng regular coke. ok. its not what you're thinking. hindi ako nagda-diet ha. kakahigpit lang kasi ng braces ko (yung ibaba hindi pa natatanggal), kaya ayun hindi na naman ako makakain ng maayos. nga pala, sa mga gustong magpapayat magpakabit kayo ng braces (promise), i assure you bababa ang timbang nyo! i lost 5 lbs in one week. tapos mga 2-3 weeks ang recovery period. so kung sasagarin nyo ang upper limit, 15 lbs lahat!
FIN
Saturday, January 13, 2007
premier post
o ayan! sa wakas, may blog na rin ako. actually, matagal ko nang pinag-iisipan kung gagawa ba talaga ako o hinde. obvious naman siguro kung alin sa dalawang panig ang nanaig (or else wala ako ngayon dito, nuh!)
sa totoo lang, hindi ko talaga gusto ang idea ng blogs. bakit? simple lang, isa nga siyang journal, diary kumbaga. (magbigay ba ng shift+f7 ng wala sa lugar) at dahil diary ang blog, marapat lamang na itago mo ito sa pinakasuluk-sulok ng iyong kwarto. di ba? naaalala ko tuloy. (flashback sound effect with matching blur pa)
2000. sinimulan kong isulat ang first-ever diary ko. sinabi ko sa sarili ko (schizo?), araw-araw magsusulat ako rito. isusulat ko rito ang feelings ko para ma-preserve ko ang mga ito. (assuming na maging sikat ako someday, magiging parang diary of anne frank ito. o di ba?! note: hula nga pala sa akin ni nico na sisikat ako in the future. hehehe...)
guess what mga friends kung ano ang nangyari sa diary na sinumulan kong isulat sa unang taon ng bagong milenyo. (drum roll please)
WALA!
oo, yung january 1 entry lang ang nasulat ko at hindi ko na ito nasundan (so much for the effort). so nasayang ang notebook turned diary, nasayang ang effort at nasayang ang ideas ko.
yun din ang isa sa mga apprehensions ko sa pagkakaroon ng blog, baka hindi ko na matuloy. pero just in case ito na ang last entry ko, nais ko munang pasalamatan si God, ang parents ko.... ahehehe... joke lang. malakas naman ang feeling ko na maipagpapatuloy ko ang blog na ito at hindi mage-end sa entry number 1 of 1 lang. bakit? una, wala pa naman akong duty. feb 11 pa ang simula ko sa surgery ward. kaya ayun, habang hindi pa ako toxic ay gagawa ako ng blog, to kill time. pasensya na sa mga may duty. i know how you feel (asus). ahehehe... pangalawa, dahil madalas naman ay computer ang kaharap ko (bukod kay mycek), hindi ko naman (siguro) makakaligtaan na kahit minsan ay pansinin ang http://markusxopherus.blogspot.com. pangatlo, dahil mahilig ako mag-textblog (ang textblog ay isang invention ni iaii na kung saan ang isang taong unli ay nangungulit sa pamamagitan ng pagse-send ng mga kachuvahan about one's life. example: ang agar/apgar score ng new year baby na pinanganak sa fabella. *sorry na lang sa mga non-globe at hindi kayo nakatanggap.* ay! ang haba ng sidenotes!). ayun, basically, ang pagse-send ng txtblog ay mahal/nangangailangan ng load kaya mas abot kaya ang ganitong uri ng pangungulit (though hindi kasing laki ang coverage ng blog kumpara sa txtblog).
balik tayo dun sa privacy issue ng diary. noong grade six ako (wow ang tagal na nito!), hindi ko sinasadya (i swear) na makita (at mabasa consequently) ang diary ng kapatid ko.
o sige, dahil lumang balita na naman ito ay ise-share ko na rin sa inyo ang laman ng diary nya. nakalagay doon ang damdamin nya tungkol sa kanyang crush at nakasulat din doon in bold letters (with red hearts all over) ang pangalan ng kanyang churva! incidentally, kilala ko ang taong ito. busmate namin sya! kaya syempre, ahehehe, bilang isang oportunistang kuya ay inasar ko sya (with all my might) sa kanyang crush.
matagal na itong conflict na ito, like i said, kaya nagkapatawaran na kami about the matter.
the thing is alam kong diary ko nga ito. PUBLIC DIARY. AT wala naman akong balak na i-broadcast dito ang dark secrets ko na magiging susi sa aking tuluyang pagbagsak at pagkapariwara ng career ko sa mundong ito. hehehe...
pero syempre to keep you hooked sa tinig (pangalan ng blog ko yan) ay sisiguraduhin kong mawiwili kayo sa mga ipo-post ko dito. i will make sure na kayo ang unang makakaalam ng mga misadventures ko at makakasagap din kayo ng mga nagbabagang chika at blinditem. ahehehe....
so ano, basa lang ha. at mark, sulat ka lang ha! (hindi to ang last time. swear!)
sa totoo lang, hindi ko talaga gusto ang idea ng blogs. bakit? simple lang, isa nga siyang journal, diary kumbaga. (magbigay ba ng shift+f7 ng wala sa lugar) at dahil diary ang blog, marapat lamang na itago mo ito sa pinakasuluk-sulok ng iyong kwarto. di ba? naaalala ko tuloy. (flashback sound effect with matching blur pa)
2000. sinimulan kong isulat ang first-ever diary ko. sinabi ko sa sarili ko (schizo?), araw-araw magsusulat ako rito. isusulat ko rito ang feelings ko para ma-preserve ko ang mga ito. (assuming na maging sikat ako someday, magiging parang diary of anne frank ito. o di ba?! note: hula nga pala sa akin ni nico na sisikat ako in the future. hehehe...)
guess what mga friends kung ano ang nangyari sa diary na sinumulan kong isulat sa unang taon ng bagong milenyo. (drum roll please)
WALA!
oo, yung january 1 entry lang ang nasulat ko at hindi ko na ito nasundan (so much for the effort). so nasayang ang notebook turned diary, nasayang ang effort at nasayang ang ideas ko.
yun din ang isa sa mga apprehensions ko sa pagkakaroon ng blog, baka hindi ko na matuloy. pero just in case ito na ang last entry ko, nais ko munang pasalamatan si God, ang parents ko.... ahehehe... joke lang. malakas naman ang feeling ko na maipagpapatuloy ko ang blog na ito at hindi mage-end sa entry number 1 of 1 lang. bakit? una, wala pa naman akong duty. feb 11 pa ang simula ko sa surgery ward. kaya ayun, habang hindi pa ako toxic ay gagawa ako ng blog, to kill time. pasensya na sa mga may duty. i know how you feel (asus). ahehehe... pangalawa, dahil madalas naman ay computer ang kaharap ko (bukod kay mycek), hindi ko naman (siguro) makakaligtaan na kahit minsan ay pansinin ang http://markusxopherus.blogspot.com. pangatlo, dahil mahilig ako mag-textblog (ang textblog ay isang invention ni iaii na kung saan ang isang taong unli ay nangungulit sa pamamagitan ng pagse-send ng mga kachuvahan about one's life. example: ang agar/apgar score ng new year baby na pinanganak sa fabella. *sorry na lang sa mga non-globe at hindi kayo nakatanggap.* ay! ang haba ng sidenotes!). ayun, basically, ang pagse-send ng txtblog ay mahal/nangangailangan ng load kaya mas abot kaya ang ganitong uri ng pangungulit (though hindi kasing laki ang coverage ng blog kumpara sa txtblog).
balik tayo dun sa privacy issue ng diary. noong grade six ako (wow ang tagal na nito!), hindi ko sinasadya (i swear) na makita (at mabasa consequently) ang diary ng kapatid ko.
o sige, dahil lumang balita na naman ito ay ise-share ko na rin sa inyo ang laman ng diary nya. nakalagay doon ang damdamin nya tungkol sa kanyang crush at nakasulat din doon in bold letters (with red hearts all over) ang pangalan ng kanyang churva! incidentally, kilala ko ang taong ito. busmate namin sya! kaya syempre, ahehehe, bilang isang oportunistang kuya ay inasar ko sya (with all my might) sa kanyang crush.
matagal na itong conflict na ito, like i said, kaya nagkapatawaran na kami about the matter.
the thing is alam kong diary ko nga ito. PUBLIC DIARY. AT wala naman akong balak na i-broadcast dito ang dark secrets ko na magiging susi sa aking tuluyang pagbagsak at pagkapariwara ng career ko sa mundong ito. hehehe...
pero syempre to keep you hooked sa tinig (pangalan ng blog ko yan) ay sisiguraduhin kong mawiwili kayo sa mga ipo-post ko dito. i will make sure na kayo ang unang makakaalam ng mga misadventures ko at makakasagap din kayo ng mga nagbabagang chika at blinditem. ahehehe....
so ano, basa lang ha. at mark, sulat ka lang ha! (hindi to ang last time. swear!)
Subscribe to:
Posts (Atom)