Kahapon ang party namin. Bukod sa ipinagdiwang namin ang success ng aming class production, birthday din naman ni Sir Mangubat. Two reasons to celebrate.Anyway, ang weird pero I felt what they call the empty-nest syndrome. Oo! Ito yung kalungkutang nararanasan ng mga magulang (the moms especially) kapag ang kanilang anak ay mag-aasawa na, bubukod na sa kanyang nuclear family at magsisimula na nang kanyang sariling buhay.
Mabilis talaga ako ma-attach sa mga tao. Lalo na kung mahaba-haba ang aming pinagsamahan
(more than 1 month yata kami) at ang kanilang mga personalidad ay kaiga-igaya at tunay namang lovable. Naaalala ko noong nanood kami ng high school barkada ko ng concert ng Rivermaya. Sa dalawang oras na panonood namin, talagang na-attach ako sa personality ni Rico Blanco. Ang weird, nuh? Parang gusto ko na siyang ipasok sa bag ko para naman lagi ko na siyang makakasama. O di ba? Para kang may buhay na I-pod na kumpleto sa mga kanta ng Rivermaya. Ganoon din ang naramdaman ko nung kinapanayam naming for Comm III si Dr. Randy Dellosa, resident psychologist ng PBB at uncle nina Ate Tala at Daniel. You have to talk to him, guys! Iba talaga siya. Ang sabi ko nga, “It was a magical experience.” I never felt so light and happy pero nung naka-usap (at na-psych) niya 
kami, iba ang idinulot nitong kasiyahan sa aking puso (naks!).I think I saw these people in the eyes of the IMED guys. Hindi lang sila matatalino at masisipag (well, given na talaga yun), mababait din sila at easy to get along. Naiilang nga lang ako sa tuwing tinatawag akong kuya dahil lalo lang natatatak sa akin na nasa twilight years na ako ng aking adolescence/teenage years. Hehe, hindi matanggap…
Sabi ni Ken, what if sa paglipas ng mga buwan at kapag nagkita
kayo ay hindi na sila ganun ka-warm? Waaahh… Huwag naman sana. I know (and I hope?) na hindi naman sila yung tipo na hindi marunong lumingon sa pinagsamahan. I can assure that I'd still be the same to them (yung Bisayang driver, jester ng grupo at si good, 'ol KUYA MARK) in spite of the span of time na hindi kami magkikita o magkakaroon ng interaction. Sabi nga ni (hmmm… I don’t remember), malabong maging kaklase namin sila uli. Pero, UP Manila is a small world at hindi talaga imposible na hindi kami, at the very least, magkakitaan.
One thing is for sure. I met the people na hinding-hindi ko malilimutan at magiging malaking bahagi ng aking buhay UP, buhay nurse at hopefully buhay doktor. Till we meet again. Tears…
No comments:
Post a Comment